Прекращайте, отдельные господа, говнять покойного.

Хотелось бы, чтобы вы посмотрели в глаза тем тысячам людей, которые его придут хоронить.

И нечего выдумывать всякую ерунду про внутренние разборки, кому-то он мешал, кто-то не через те кусты побежал и т.д.

В такие минуты и высвечивается мурло предателей и людей без совести и чести 

Уймитесь вы, патриот с тремя точками. Нашли кого обвинять в предательстве своего народа и оправдывать тех, кто стреляет из-за угла.

Гадюшник не у них, а у вас, любезный. 

Я зусім не маю намер бэсціць вашу творчасць. Але пра Каліноўскага ўсё важкае было сказана яшчэ ў савецкі час. І вуліца Каліноўскага з'явілася пры Машэраве. 

Потым гісторыкі разабраліся, што паўстанне - не наша, у той час яно прынесла толькі шкоду і новы прыліў русіфікацыі.

Сёння ж гераізацыя ў ягонай асобе чужых памкненняў да незалежнасці - не лепшае, да чаго мы дакаціліся. Гэта штурхае да русафобіі і збройнага бунта.

У беларусаў незалежнасць ужо ёсць і, прабачце, слёзы па Каліноўскаму маюць тую ж накіраванасць, што і слёзы не па тым, хто сапраўды ляжыць у Курапатах.

Для мяне, шаноўны Васіль, гэтае пытанне - не прадмет спекуляцый на нацыянальных пачуццях беларусаў.

Гэтым няхай займаюцца бязродныя каментатары, якім толькі і трэба, што ўкусіць балючэй расейцаў.

Я даўно займаюся гэтай тэмай, бо яна непасрэдна звязана з маім родам.

Дзяцінства маёй маці прайшло ў маёнтку Козел-Паклеўскіх на Сэрвачы. Пазашлюбны сын таго ж Вінцэнта Козел-Паклеўскага быў мужам стрыечнай сястры маёй бабулі.

І Цюндзявіцкія, адкуль паходзіць адзін з агітатараў Яські, арыштаваны і забіты ў Мінску - таксама наша радня.

 Справаздачы вайскоўцаў, якія маюцца ў архівах і вас вельмі ўзрушылі - звычайная штодзённая практыка таго часу. Ваенныя часта перабольшвалі тое, што было фактычна. Часам, яны такім чынам апраўдвалі свае злоўжыванні, прадстаўляючы іх супрацівам насельніцтва. Гэта робіцца і цяпер у час ваенных дзеянняў паўсюдна.

Усё гэта трэба фільтраваць і супастаўляць з асаблівасцямі таго часу.

Яшчэ раз паўтараю, што паўстанне Каліноўскага было польскім вызваленчым паўстаннем.

Беларусам у гэтай барацьбе аніякая ініцыятыва і памкненне не належыла, бо нацыянальныя пачуцці ў той час не былі ўзрушаны агітацыяй.

Селянін за паноў ваяваць не хацеў і кідаць сваю зямельку не збіраўся.

Адзінае толькі, што Каліноўскі зрабіў дыпламатычны ход - ён упершыню ў практыцы польскага вызваленчага руху паспрабаваў падлашчыцца да беларускага сялянства і загітаваць яго на барацьбу за польскія інтарэсы.  

 Гэта спроба была няўдалая. Вось і ўсё.

Отдельные донесения и отдельное недовольство, связанное с личностями отдельных должностных лиц и помещиков не может быть аргументом.

Гродненская область и сейчас существенно отличается от остальных пропольскими настроениями.

Тем более - в те времена, когда польское население там превалировало.

"Восстание все больше напоминало крестьянский бунт, своевременно остановленный решительными действиями русского правительства, которое грамотно изменило направление ненависти «тутэйшага мужыка»".

________________________________________________________________

М-да. Приведу лишь один пример из своего очерка о родных местах:

  "Атрад  Вінцэнта Козела-Паклеўскага налічваў каля 250 паўстанцаў - мясцовых шляхцюкоў і адданай ім прыслугі. 27 красавіка адбыліся першыя стычкі інсургентаў з расійскімі войскамі (Крамянчугскі полк).  
    Напачатку паўстанцы абралі тактыку налётаў. Паводле жандарскага данясення яны захапілі  ў Даўгінаве паліцэйскі пастарунак і знішчылі дакументы канцылярыі даўгінаўскага прыстава. Потым паўстанцы неаднаразова з'яўляліся ў Даўгінаве, а ў апошні раз, перад сваёй трагичнай бойкай пад Уладыкамі, Вінцэнт Козел-Паклеўскі на чале вялікага атрада паўстанцаў прайшоў маршам праз Даўгінава і звярнуўся да даўгінаўцаў ля касцёла з палымянай прамовай, агітуючы падтрымаць паўстанне. Пасля гэтага атрад сышоў у бок пушчы ля вёскі Уладыкі. 
    Царскія войскі пачалі пераслед паўстанцаў.  16 мая адзін з мясцовых жыхароў  паказаў ім напрамак руху паўстанцаў і такім чынам дапамог адрэзаць атрад  Вінцэнта Козела-Паклеўскага ад лесу. Амаль усе паўстанцы  загінулі. Разам з Вінцэнтам Козелам-Паклеўскім загінуў і яго малодшы брат, Міхал. У брацкай магіле былі пахаваны і два даўгінаўцы, Людвік Васілеўскі і Оберт. 
    Праз нейкі час бацька братоў Паклеўскіх, заплаціўшы добрыя грошы, раскапаў брацкую магілу, забраў сваіх  палеглых сыноў і пахаваў іх у  фамільным склепе ў Сэрвачы". 

Как видно, белорусское крестьянство не поддержало польское восстание вообще.

Все эти "звароты на беларускай мове" не что иное, как пропагандистский трюк Калиновского, рассчитанный на то, чтобы вовлечь крестьян в повстанческое движение. Однако люди, хлебнувшие горя от польских и ополяченных землевладельцев, не собирались им помогать за исключением части дворовой челяди.

В случае успеха восстания не могло быть и речи о том, что белорусы получат некую автономию в польском государстве.

Героизация Калиновского сродни героизации кучки декабристов, о которых  в московских салонах повторялась известная растопчинская шутка: 

«В Европе сапожник, чтоб барином стать,
Бунтует, — понятное дело!
У нас революцию сделала знать:
В сапожники, что ль, захотела?"