Згодзен. Для мяне пісаць лепей па-беларуску. Падабаецца.

Як я зразумеў, мы з вамі не спецы па мове. А калі прыняць вашу версію аб трасянцы, то чаму не дадаць да кучы яшчэ вось такі нюанс?

Здаецца ў 1968-м (ці 1969-м) паехаў на Брэшчыну разам з аднакашнікам, дзе ля Антопаля была яго вёска. І вось як толькі выйшлі з аўтобуса. то ён пачаў размаўляць з землякамі на вельмі цікавай для мяне мове: 50% слоў былі па ўкраінску, 25% па польску і 25% па беларуску.
Амаль тры першыя дні я не мог уехаць у тутэйшую мову: "кінь - конь", "падзівіцца - паглядзець", і гэтак далей. Але потым крыху стаў яе разумець.

Наконт трасянкі мой камент з форуму РУССКАЯ ПЛАНЕТА ад 14 августа 2014, 06:24:

Як сказаў вышэй, я беларускую мову не вывучаў.
У школе яе не было - была літаратура, ў тэхнікуме акрамя літаратуры мова была, але нас 8 чалавек мінчукоў настаўніца па прадмету мова не пытала і не задавала хатніх заданняў, у БПІ паступаў і вучыўся па расейску.
Мовай, як гэта не дзіўна, пачаў карыстацца мо гадоў восем таму тут у Штатах - пачаў пісаць па беларуску. То бок тады, калі мне было ўжо мо 55-56 гадоў.
Пісаць па беларуску падабаецца, але размаўляць не магу і праз пару сказаў пераходжу на русский язык.
Такая мая байка пра беларускую мову.

Дакладна не памятаю, але мо 1961-ым у верасні ў трэцім класе  на першы занятак па беларускай мове прыйшла да нас вучылка са слязьмі на вачах і сказала, што ўрокаў мовы не будзе. Мы закрычалі: "Ур-р-р-а-а-а!"
Калі б тады ў нашай мінскай школе адмянілі ўсе прадметы, то мы былі б самымі шчаслівымі беларускімі вучнямі.

Каменты не чытаў, акрамя нашых з вамі. Пачытаю пазней.
Затым азірнуся, і яшчэ раз выкажуся.

Виктор Юрчик, я не прапаноўваў браць Амерыку за прыклад, а проста распавёў амерыканскую байку, сведкам якой быў сам.

Што датычыцца мноствы іншых вашых пытанняў... Напрыклад гэтага:
"Что нормы нашей Конституции - не верны и "мешают им жить"?"

Каму ІМ не зразумеў, але калі маеце наўвазе грамадзян Беларусі, то можна изнощ их спытаць, як у 1995-м. Канстытуцыя РБ."Статья 77.  Решения, принятые референдумом, могут быть отменены или изменены только путем референдума, если иное не будет определено референдумом."

Успомнім згаданы рэферэндум-1995: "«Согласны ли вы с приданием русскому языку равного статуса с белорусским?»"
ТАК адказалі 83,3% з 4 830 582 чалавек, якія за гэтае пытанне галасавалі, а ўсяго выбаршчкаў на той момант было 7 445 820  чалавек.
Такім чынам, адпаведна рэферэндуму беларуская мова ўпершыню ў нашае беларускай гісторыі стала роўнай з русским языком.

Азірніцеся вакол сябе, Виктор Юрчик? Гэта так? Ці выканала ўлада волю беларускага народа адпаведна вынікам рэферэндума 1995 года?

Прапаную свой камент з форуму Нашай Нівы, які быў надрукаваны год таму

Гадзіну таму быў у дзяржаўным офісе ў Бронксу, дзе трэба было аформіць падаткі, звязаныя з маёй прыватнай кватэрай. Чыноўнік (чорная жанчына гадоў сорак-сорак пяць) спытала на якой мове даць інструкцыю / бланкі заявы. Гэтае пытанне мяне прыемна здзівіла, і я сказаў, што на расейскай. Яна павярнула манітор да мяне і тыкнула пальцам у спіс з моў каля дзесяці, і зноў спытала: "Гэта расейская?" - "Так." Чыноўнік надрукавала старонак шаснаццаць тэксту на расейскай мове, якія я запоўніў па ангельску ў адпаведных клетках і радках, дый вярнуў ёй.

Вось так у ЗША вырашаецца моўнае пытанне. Без майданаў і плошчаў.

Люблю Грузию. Служил там солдатом в Советской Армии в Тбилиси с 1972-1974. Немножко знаю ее и чуток понимаю грузинский, которому некогда за две недели до прибытия нашего призыва в часть, научили меня два грузина Лексо и Тимур, пока мы были только втроем салагами. Причем я, белорус, учил их тогда русскому. Лексо неплохо знал русский, а Тимур мог прочитать Присягу на русском, но о чем читал не понимал.

В феврале 1973 на принятие присяги ко мне из Минска приехал брат, и затем меня командиры отпустили в увольнение. Зашли мы с ним попить газировки в магазин на Марджанишвили, где было много ее сортов, а у нас в Минске только один - газ-вода апельсиновая. Нам было 21 мне и 19 брату.
Брат остался с вещами у столика, а я стал в очередь. Продавщица-грузинка увидела меня и спрашивает: "Тебе что, солдат?" Я сказал два стакана газировки и пончиков. Она мне выдала заказ, а я протянул деньги. "Не надо."
Слопали мы с братом это все и понравилось. Пошел я вновь в очередь и вся история вновь повторилась с молчаливого согласия очереди, только продавщица добавила: "Мой сын служит сейчас в России. Может и его русская мать накормит".

Еще одну историю расскажу, только об Америке, где живу 13 лет.

В Бруклине на 18-й авеню есть русская православная церковь, а я жил на 20-й, потому ходил туда - недалеко, минут пять.
Так вот в этой церкви прихожанами были весь православный Советский Союз: русские, белорусы, украинцы, молдаване, грузины...
У грузин тогда не было своей церкви в Нью Йорке, поэтому русские священники данной церкви давали слово грузинскому священнику (он был в гражданской одежде) и тот читал несколько проповедей на грузинском, а мы православные слушали... А еще как-то все вместе в автобусе желающие ездили в русский монастырь в Джорданвиль, штат Нью Йорк...

Три года с половиной назад я переехал из Бруклина в Бронкс, но верю, что в той бруклинской русской православной церкви по-прежнему прихожане - весь православный Советский Союз.

Пра Грамыку пачытаю, хаця здаецца нешта нядаўна чытаў. Мо і тутэйшае.

Адкажу толькі на вось гэта: "З чаго вы ўзялі, што нешта ў гэтым артыкуле агітуе за падзел па нацыянальнай адзнацы?"
Па-першае гэта слова НАЦЫЯНАЛІСТЫ. Гэта па сэнсу чужое, не беларускае слова, спадар краязнавец. Яго, дарэчы, ўжываюць розныя праведнікі з Расеі, Беларусі і Ўкраіны. Напрыклад, нядаўна размаўляў на форуме РИА Новости (ў тэме пра Польшчу) і тамака сказаў рускаму чэлу, што, маўляў, нацыяналісты водзяцца толькі на Беларусі і Ўкраіне, а вось у Расеі - НЕ! Бо ў Расеі, дый на Беларусі і Ўкраіне, суродзічы таго рускага чэла выключна чыстыя, белыя і пушыстыя. То бок не нацыяналісты. Так маці-прырода распарадзілася.
Па-другое. Не павернемся адзін да аднаго, каб пачуць адзін другога (ў добрым сэнсе гэтага слова ПАЧУЦЬ) - беларускія нацыяналісты і беларускія не нацыяналісты - будзе канфлікт. Пасля якога праведнікаў не будзе. Надакучылі.

Дзякуй за размову. Бывайце здаровы.

Дзякуй за кароткі анонс вашага артыкула. Адказваю на ваша пытанне:
"Что тут непонятного?"
(1) Не зразумела, чаму вы, краязнавец, выставілі артыкул па тэме гістарычная навука ці беларуская гісторыя на звычайным сайце, а не ў навуковым выданні, дзе спецы маглі б з вамі паспрачацца па сутнасці тых ці іншых вашых тэзісаў або пагадзіцца.
(2) Гляджу, вы чалавек сталы, сур'ёзны, а вось артыкул быццам напісаны ў лета-восень 1994 года, за выключэннем слоў аб балагане ў сеціве.
Чаму так лічу? Таму што сталы чалавек за мінулыя мінімум 20-25 год, якія прайшлі з пачатку так званай савецкай перабудовы і яе дзіцяці нашага так званага тутэйшага беларускага адраджэння, не знайшоў часу задумацца, што падзел беларускага народу - беларусаў, рускіх, украінцаў, палякаў, габрэяў, татар і інш., хто жыве стагоддзямі разам на Беларусі, ні да чаго добрага не прывядзе.
(3) Калі бясконца пісаць вось такія артыкулы пра нацыяналістаў, ды не казаць пра праведнікаў, аб якіх узгадаў я ў сваім папярэднім каменце, то па ранейшаму будзе напружаннасць у беларускім грамадстве, кшталту згаданага адраджэння, і калі-небудзь адбудзецца "беларускі Данбас". Дзе і калі ён будзе? Ня ведаю. Але, мяркую, што праведнікі не вечныя. Дакладней іх улада нявечна.

Калі адкінуць з тэксту вясёлыя карцінкі, то застануцца нацыяналісты і кіраўніцтва краіны + балаган у сацыяльных сетках. Дык куды мы з імі ідзем?

А хто гэтыя МЫ?
Я (сёння) не нацыяналіст, таксама (сёння) Я не кіраўнік краіны. Тады атрымліваецца, што Я з тае групы людзей, якая ўдзельнічае ў балагане.

Якія бываюць балаганы? Розныя.
Напрыклад, балаганы нацыяналістаў і праведнікаў.
У першым Я часам бываю, а ў другі зарэгіўся пару хвілін таму.
Пра першы казаць амаль няма чаго - з ім ўсё ясна, бо нацыяналісты - што з іх возьмеш?! Пішуць па беларуску і крыюць тых, хто не піша па беларуску.
У другім, гляджу, ўсё прыстойна: артыкулы па расейску пішуць і крыюць нацыяналістаў.

Дык куды МЫ ідзем? Да ўлады? Да кіраўніцтва краіны?

Калі адкінуць з тэксту вясёлыя карцінкі, то застануцца нацыяналісты і кіраўніцтва краіны + балаган у сацыяльных сетках. Дык куды мы з імі ідзем?

А хто гэтыя МЫ?
Я (сёння) не нацыяналіст, таксама (сёння) Я не кіраўнік краіны. Тады атрымліваецца, што Я тая група людзей, якая ўдзельнічае ў балагане.

Якія бываюць балаганы? Розныя. Напрыклад, балаганы нацыяналістаў і праведнікаў.
У першым Я часам бываю, а ў другі зарэгіўся пару хвілін таму.
Пра першы казаць амаль няма чаго - з ім ўсё ясна, бо нацыяналісты - што з іх возьмеш?! Пішуць па беларуску і крыюць тых, хто не піша па беларуску.
У другім, гляджу, ўсё прыстойна: артыкулы па расейску пішуць і крыюць нацыяналістаў.

Дык куды мы ідзем? Да ўлады?